احمد قیومی، مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، اخیراً در سخنانی اعلام کرد که بخش عمده‌ای از اهداف تعیین‌شده برای توسعه ناوگان و نوسازی حمل‌ونقل عمومی تهران در سال ۱۴۰۳ محقق شده است. او همچنین از برنامه‌های بلندپروازانه برای سال ۱۴۰۴ سخن گفت و به رشد ۲۰۰ درصدی در تعداد اتوبوس‌ها اشاره کرد. اما در میان این اظهارات خوشبینانه، پرسش‌های اساسی در خصوص چالش‌ها و موانع اجرایی این برنامه‌ها مطرح می‌شود که نیازمند بررسی دقیق‌تر است.

برقی‌سازی اتوبوس‌ها؛ وعده‌ای که با چالش‌های زیادی همراه است

یکی از مهم‌ترین دستاوردهای مطرح‌شده در این گفت‌وگو، آغاز روند برقی‌سازی اتوبوس‌های شرکت واحد بود. مدیرعامل شرکت واحد به آغاز خدمت‌رسانی ۱۸۹ دستگاه اتوبوس تمام برقی در ۱۴ خط اشاره کرد. این پیشرفت از نظر استراتژیک حائز اهمیت است و می‌تواند گام بزرگی در راستای کاهش آلودگی هوا و مصرف سوخت‌های فسیلی باشد. اما این پروژه، مانند هر برنامه بلندمدت دیگری، با چالش‌هایی روبه‌روست که در سخنان قیومی کمتر به آن‌ها پرداخته شده است.

نخستین چالش مهم در این خصوص، ظرفیت زیرساختی تهران برای پذیرش تعداد زیادی اتوبوس برقی است. شهر تهران به زیرساخت‌های شارژ سریع و پایدار برای اتوبوس‌های برقی نیاز دارد که با توجه به وضعیت کنونی این زیرساخت‌ها، سوالاتی جدی در مورد چگونگی تأمین این ظرفیت در کوتاه‌مدت وجود دارد. آیا شهرداری قادر خواهد بود که در طول سال‌های آینده، شبکه ایمن و کارآمدی از ایستگاه‌های شارژ را به اندازه کافی توسعه دهد تا از توقف‌ها و مشکلات عملیاتی اتوبوس‌ها جلوگیری شود؟

بازسازی و نوسازی؛ قدم‌های کوچک در راستای یک تحول بزرگ

قیومی در ادامه از بازسازی و نوسازی بیش از ۱۳۰۰ دستگاه اتوبوس خبر داد. همچنین قیومی از هدف‌گذاری برای رسیدن به ۷۰۰۰ دستگاه اتوبوس در تهران در سال ۱۴۰۴ سخن گفته است  باید به این نکته توجه کرد که تحقق این هدف نیازمند سرمایه‌گذاری‌های کلان و هماهنگی بین بخش‌های مختلف شهرداری و نهادهای دولتی است.  

 در بخش دیگری از صحبت‌های قیومی، به قراردادهایی برای تأمین اتوبوس از طریق تولید داخل و همکاری با سازندگان خارجی اشاره شد. قرار است در سال ۱۴۰۴، ۸۰۰ دستگاه اتوبوس از سازندگان داخلی و ۲ تا ۳۰۰ دستگاه دیگر از طریق قراردادهای خارجی تأمین شود. این در حالی است که تاکنون تجربه‌های مختلفی از همکاری با سازندگان خارجی در حوزه حمل‌ونقل عمومی ایران به خصوص در زمینه تأمین اتوبوس‌ها وجود داشته ، که برخی از آن‌ها با چالش‌های مربوط به تأخیر در تحویل و مسائل کیفیت مواجه شده‌اند.